Z dostępnych nam źródeł, którymi są protokoły wizyt dziekańskich w Janowcu znamy historię trzech kościołów kolejno służących wiernym jako miejsce modlitwy. Pierwszy kościół, o którym mówią wizyty dziekańskie, ale chyba nie pierwszym w parafii, drewniany pewnie był zbudowany w XV w., albo wcześniej, bo w roku 1694 był bardzo stary. Drugi, następny kościół zbudowano z drzewa w roku 1741. Tenże kościół odrestaurowano w 1857r. w połowie kosztem Rządu w połowie parafii staraniem ks. Miszewskiego ówczesnego proboszcza. Ten kościół w 1892r. przykryto blachą żelazną i określono jego stan jako „średni”. Tak odrestaurowany i przykryty kościół służył wiernym do początku obecnego stulecia.
W 1905r. ks. Apolinary Wnukowski bp Płocki w czasie wizytacji określił ten kościół jako „zniszczony, choć na oko nieźle wygląda, jednak do reperacji niezdatny i robić się jej nie opłaci”. Trzeba było pomyśleć o budowie nowego kościoła. Tej trudnej, ale zaszczytnej pracy podjął się ks. Hieronim Syski były wikariusz mławski od maja do października 1899r. zarządzający parafią Janowiec a od lipca 1902r. jako proboszcz janowiecki. Był rok 1904 rok jubileuszowy, 50-lecia ogłoszenia dogmatu o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny. Każda parafia chciała coś zbudować, postawić lub sprawić dla Najświętszej Maryi Panny.
W Janowcu staraniem ks. H. Syskiego przeforsowano uchwałę zbudowania kościoła murowanego z cegły dla upamiętnienia jubileuszu. Wybrano komitet, zaczęto zbierać podpisy, a ks. proboszcz rozpoczął starania o zatwierdzenie u władz państwowych uchwały o zezwolenie na budowę i o sporządzenie planów na nowy kościół. Plan podjął się zrobić architekt inżynier Józef Dziekoński z Warszawy. Ks. proboszcz wybrał za wzór kościół św. Floriana na Pradze. Równolegle z tymi staraniami za cichym zezwoleniem władz powiatowych rozpoczęto budowę kościoła na miejscu starego rozebranego kościoła.
W 1906r. założono fundamenty, w 1907 wymurowano ściany do połowy okien, w 1908 ukończono ściany i gzyms. Tegoż roku położono więźbę dachową i przykryto kościół dachówką. W 1909r. zasklepiono kościół i zbudowano mensy ołtarzowe. 1910r oszklono kościół i sprawieniem posadzki zakończono tę trudną, wymagającą wielkiej cierpliwości i poświęcenia pracę przy kościele. 28 sierpnia 1912r. ks. abp Julian Nowowiejski w czasie wizytacji pasterskiej dokonał konsekracji nowo wybudowanego kościoła w Janowcu, dziękując ks. proboszczowi Syskiemu za podjęcie ogromnego trudu i doprowadzenie do końca rozpoczętego dzieła. Tak powstał obecny piękny kościół w Janowcu, dzięki niestrudzonym staraniom ks. H. Syskiego przy współpracy wszystkich parafian nawet dzieci. Kościół ten pozostał bez zmian, wymieniono tylko nakrycie kościoła.
Ks. Józef Orłowski następca ks. H. Syskiego dachówkę na kościele i wieżach zastąpił blachą cynkową poczerwienioną kwasem siarkowym imitującą miedź. Tę znowu częściowo ks. M. Batogowski, a częściowo ks. K. Korzyb zastąpili blachą ocynkowaną. Wnętrze kościoła pozostało bez zmian. Stopniowo sprawiano potrzebne sprzęty. Ks. H. Syski sprawił figurę Serca Pana Jezusa na ołtarz, ks. J. Orłowski zbudował ławki i konfesjonał, ks. M. Batogowski wielki ołtarz marmurowy, stacje Męki Pańskiej i organy, a ks. K. Korzyb– ogrzewanie centralne i obraz M. B. Częstochowskiej.
Co do figur przydrożnych to jest ich sporo na terenie parafii. Każda wieś stara się mieć figurę na krańcu swych obszarów, gdzie ludzie gromadzą się na swoje nabożeństwa i dokąd odprowadza się zmarłych, odbywających drogę na cmentarz parafialny. Liczymy w parafii 40 większych i mniejszych wiosek więc i figur jest tyle.
Cmentarz grzebalny. Dawniej grzebało się przy kościele. To też gdy kopano rowy i doły pod fundamenty kościoła w Janowcu wykopano masę kości. Żeby je uchronić od zniewagi zbierano je w skrzynie i wywożono na cmentarz. Cmentarz w Janowcu jest chyba tak stary jak parafia, stosownie do potrzeb powiększany. Ostatnio powiększony w 1966r. ogrodzony parkanem z kamienia łupanego, fugowany. Piękny i trwały.Na cmentarzu w miejscu powiększenia potężny krzyż z drzewa na kamiennym cokole.
Archiwum parafii Janowiec za wyjątkiem ksiąg metrykalnych poniżej 100 lat zostało przewiezione do archiwum diecezjalnego w Płocku.
Źródło: Kronika Parafialna. Opracowała Dominika Jabłońska.